Мандалговийн магтаал

Хуучин театр нь дэлгүүр болж
Хундага дарс олдохоо больсон
Бурхад гомдсон энэ хотын
Буланд тохойд би амьдардаг
Энд бүх зүйл гэрлийн удаанаар үргэлжилж
Энд бүх зүйл нуруу хүйт даам саарал
Энд бүх зүйл булшин дунд мэт уйтгартай
Энд бүх зүйл сохор зоосны үнэ цэнэгүй
Энд юу болоод байгааг  ойлгохоо ч больсон
Эгэл жирийн өдөрүүд хайчсаныг мэдэхгүй
Эмх замбараа гэдгийг ч мартсан 
Эмэгнэлт жүжгийн баатрууд л ихсэж байгаа
Гунигт энэ хотыг
Гурван жил сахиад тэд уйддаг
Э хотруу тэд бөөнөөрөө яваад
Эргээд тэд хэзээч ирдэггүй
Харамсан суух үйлийн үртэй
Хамгаас хайртайм гэж цээжээ дэлдэгчихээд л үлддэг
Харанхуй бараан өдрүүдийг
Хар зам тавиад байхгүй болно гэдэгт итгэдэг
Энд бас урт дуунуудыг уртаар дуулдаг
Нэгэн хэвийн тэр дуунуудыг нь бид
Нэн сайхан урлаг гэдэгт итгэдэг
Тэсэхгүй зарим нь хашхирдаг
Тэгэсгээд тэд цөм алга болдог
Элсээр шуурсан эмгэнэл
Энхрий хайртай Мандалговь минээээээээээээээ